داروهای محرک تجویزی کدام‌اند؟
داروهای غیرقانونی تنها داروهای محرک موجود نیستند، زیرا آمفتامین‌های تجویزی در سال‌های اخیر به مواد مخدر رایج تبدیل شده‌اند. این داروها شامل ریتالین، آدرال و کنسرتا هستند. آنها اغلب برای درمان اختلال بیش‌فعالی کمبود توجه (ADHD) تجویز می‌شوند، وضعیتی که بر توانایی فرد برای تمرکز و کنترل تکانه‌ها تأثیر می‌گذارد.
درحالی‌که داروهای محرک تجویزی ممکن است برای کسانی که واقعاً از ADHD رنج می‌برند ضروری باشد، معمولاً توسط افراد بدون این اختلال در تلاش برای بهبود تمرکز یا توانایی‌های شناختی مورد سوءاستفاده قرار می‌گیرند. آنها اغلب توسط دانش‌آموزان دبیرستانی و کالج مورد سوءاستفاده قرار می‌گیرند که آنها را قبل از انباشته شدن برای فینال یا در تلاش برای مدیریت بسیاری از خواسته‌های یک برنامه فعال علمی، فوق‌برنامه و اجتماعی مصرف می‌کنند. طبق گزارش CDC ، حدود ۲۰ درصد از دانش‌آموزان دبیرستانی در سال ۲۰۰۹ به مصرف یک محرک بدون نسخه معتبر اعتراف کردند.
مانند سایر داروهای محرک، آدرال، ریتالین و کنسرتا همگی می‌توانند داروهای ایجاد عادت باشند و در طول زمان منجر به اعتیاد شوند. در حالی که هر یک از این داروها بیشتر برای درمان ADHD استفاده می‌شوند، اما کاربردهای دیگری نیز دارند. آدرال ترکیبی از آمفتامین و دکستروآمفتامین است که می‌تواند برای درمان نارکولپسی هم کاربرد دارد. ریتالین حاوی متیل فنیدات است و همچنین برای درمان افسردگی خفیف و نارکولپسی به کار می رود. کنسرتا همچنین حاوی متیل فنیدات است.
دانش‌آموزانی که برای مدیریت برنامه‌های قوی به این داروها وابسته هستند، اغلب در بزرگسالی برای مدیریت بارهای کاری سنگین، مسئولیت‌های خانوادگی و اجتماعی سنگین به این داروها اعتماد می‌کنند.
اثرات طولانی‌مدت سوءمصرف مداوم این داروهای محرک تجویزی شامل افسردگی، عوارض قلبی عروقی، حالت تهوع، بی‌خوابی، توقف رشد در کودکان و نوجوانان، اضطراب، فشارخون بالا، پرخاشگری، و حالات شیدایی است.
داروهای محرک
داروهای محرک تجویزی خاص
- ریتالین
- آدرال
- کنسرتا
- دگزدرین
- ویوانسه
- سایر کلاس های دارویی با نسخه
- مواد افیونی
- بنزودیازپین‌ها
- باربیتورات ها
- مواد مخدر
- داروهای تجویزی
درمان سوءاستفاده از داروهای محرک و اعتیاد
سوءاستفاده مداوم از هر نوع محرک می‌تواند منجر به اختلال مصرف مواد شود. پس از پایان یافتن اعتیاد، مراقبت‌های حرفه‌ای برای بهترین شانس برای بهبودی کامل توصیه می‌شود.
به‌طورکلی، سم‌زدایی پزشکی برای کسانی که از سوءمصرف طولانی‌مدت داروهای محرک، سوءمصرف چند ماده یا اختلالات هم‌زمان (زمانی که اختلال سلامت روان دیگری در کنار اعتیاد رخ می‌دهد) رنج می‌برند توصیه می‌شود. در یک مرکز حرفه‌ای، مشتریان به‌صورت شبانه‌روزی تحت‌نظر هستند تا مواد مخدر از بدن خارج شوند. در صورت بروز هرگونه عارضه، متخصصان پزشکی می‌توانند به‌سرعت اقدام کنند. علاوه بر این، ممکن است داروهایی برای رفع علائم خاص ترک، مانند داروهای ضد اضطراب یا ضد تهوع، تجویز شود تا این روند تاحدامکان راحت باشد. مراقبت‌های حمایتی در قالب تغذیه مناسب، هیدراتاسیون و تشویق نیز انجام می‌شود.
داروهای محرک
داروهای محرک تجویزی خاص
درحالی‌که سم‌زدایی اولین قدم اساسی در بهبود اعتیاد است، اما به‌خودی‌خود درمان نیست. باید با درمان جامع دنبال شود. درمان رفتاری، مانند درمان شناختی رفتاری (CBT)، به‌ویژه در درمان اعتیاد به کوکائین، موفقیت گسترده‌ای داشته است. این رویکرد درمانی کوتاه‌مدت شامل شناسایی الگوهای فکری است که منجر به سوءمصرف مواد می‌شود و سپس تلاش برای تغییر آن افکار. در نتیجه رفتارها نیز تغییر می‌کند. مشتریان سپس یاد می‌گیرند که مکانیسم‌های مقابله‌ای مثبت را زمانی که از داروهای محرک مانند کوکائین یا سایر داروهای محرک استفاده می شود، انتخاب کنند.
نشان‌داده‌شده است که مدیریت اقتضایی، نوعی درمان که شامل پاداش است، در درمان اعتیاد به مواد محرک مؤثر است. به مشتریان برای دستیابی به نقاط عطف خاص، مانند تعداد معینی از روزهای هوشیاری یا شرکت در تعداد معینی از جلسات درمانی، پاداش‌هایی مانند کوپن برای فعالیت‌ها یا جوایز داده می‌شود.
مدل ماتریکس نیز معمولاً برای رسیدگی به اعتیاد به مواد محرک استفاده می‌شود. در این مدل، مددجو و درمانگر برای تشویق تغییرات مثبت رفتار و تقویت احساس ارزشمندی مراجع از نزدیک همکاری می‌کنند. با پیشرفت درمان، مراجعان اعتمادبه‌نفس بیشتری پیدا می‌کنند و در نهایت متوجه می‌شوند که وقتی ابزار مناسب را در اختیار داشته باشند، به بهترین وجه می‌توانند به خودشان کمک کنند.
مانند تمام انواع درمان اعتیاد، مراقبت باید متناسب با نیازهای هر شخص باشد. هیچ رویکرد ساده‌ای برای بهبودی وجود ندارد که برای همه مفید باشد، بنابراین کسانی که با سوءمصرف مواد محرک دست‌وپنجه نرم می‌کنند باید مراقب باشند تا یک برنامه درمانی بیابند که نیازهای خاص آنها را برطرف کند.